Δάκρυ, δάδα του Ελληνισμού

«Δάκρυ του Ελληνισμού που έγινε δάδα»
Ο μεγάλος ποιητής μας και νομπελίστας, Γιώργος Σεφέρης, είπε: «Η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις, πονάει. Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σα να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον».
Ο εκλεκτός λογοτέχνης Βασίλης Κ. Παππάς, στο ιδιαίτερο στοχαστικό και πρωτότυπο ως προς τη θεματική σύλληψη και τα δομικά του στοιχεία βιβλίο του, που τιτλοφορείται, «Δάκρυ, δάδα του Ελληνισμού», συνδιαλέγεται ποιητικά με όχημα την ακατάλυτη δύναμη των αδιάψευστων μαρτυριών και των έντονων βιωμάτων, αναπτύσσοντας την ιδιόλεκτό του σε συνάρτηση με την πολύπαθη ελληνική ιστορία, βαδίζοντας στα χνάρια, στους ήχους και τις μνήμες του παρελθόντος. Στο πλαίσιο αυτό, και με έναν έντεχνο και περίτεχνο τρόπο, δημιουργείται ένας ανοιχτός ποιητικός διάλογος με βασικούς πρωταγωνιστές, ήρωες που προδόθηκαν, μαρτύρησαν και δόξασαν την ιστορία μας, το έθνος μας, την ορθόδοξη πίστη μας, τον απαράμιλλο πολιτισμό μας, διαμορφώνοντας συνειδήσεις και αλλάζοντας αντιλήψεις.
«Δάκρυ, δάδα του Ελληνισμού», στα άγια χώματα της Βορείου Ηπείρου, της Βόρειας Μακεδονίας, της Ανατολικής Ρωμυλίας (Βόρεια Θράκη), της Ανατολικής Θράκης, της Κωνσταντινούπολης, της Μικράς Ασίας και του Πόντου, της μαρτυρικής Κύπρου.
Τα ποιητικά αυτά μαργαριτάρια λειτουργούν θεραπευτικά για τον ποιητή και προσφέρουν τη λύτρωση μέσα από την αντιπαράθεση, μαρτυρία και καταγραφή έντονων συναισθημάτων, τραυματικών εμπειριών και γεγονότων, που δονούν το σώμα, το νου και την ψυχή.
Έχουμε να κάνουμε με μια έξοχη λογοτεχνική περιδιάβαση, στα μέρη εκείνα που υπήρξαν λαμπρές κοιτίδες ελληνικού πολιτισμού, προκειμένου οι νέες γενεές Ελλήνων να μη ξεχάσουν ποτέ τις «Αλησμόνητες Πατρίδες», οι οποίες δεν είναι χαμένες, αλλά είναι βαθιά ριζωμένες στις ψυχές και στις καρδιές όλων των Ελλήνων, απανταχού της γης. Το μαρτυρούν οι πρόσφυγες, τα ποικίλα επιστημονικά και μη εγχειρίδια, οι ερευνητές, το καταθέτουν οι μνήμες. Κι αυτές οι μνήμες δε μπορούν να διαγραφούν από τους χάρτες, από την ιστορία μας, τη σκέψη μας, την ψυχή μας, αφού, όπως πολύ εύστοχα καταθέτει ο ποιητής μας, «Ξορκίζει τους ανέμους η ειρήνη στην καρδιά και βαδίζουμε στα μονοπάτια της Ρωμιοσύνης και του Χριστιανισμού. Ζωγραφίσαμε μια Παναγιά στα μάτια μας και απλώνουμε τη λαλιά της καρδιάς μας, σαν ανάσταση της οικουμένης όλης. Αναμμένη δάδα φλογισμένη από τα οράματα καρδιών. Σαν Πανάγιος τάφος και Άγιοι Τόποι. Τα ρυάκια του έρωτα σκεπάσανε τα φεγγάρια μας, να μην κρυώνουμε στην προσφυγιά. Η αδερφοσύνη κυλά μέσα από την ελληνική γλώσσα και τη θρησκεία. Στάζουν παντού τα αρώματα με πνεύμα ανθρωπιάς του Έλληνα ο οποίος δεν χαμηλώνει το κεφάλι σε όποια βουνοκορφή και να βρεθεί.